Wat zegt de wetenschap?
Om zich aan te passen, moeten partners onderhandelen over hoe ze hun loopbanen prioriteit kunnen geven en hun gezinsverplichtingen kunnen verdelen. Hiervoor is een verschuiving nodig, namelijk de overgang van parallelle, onafhankelijke loopbanen naar onderling afhankelijke loopbanen.
Dit gaat gepaard met enkele veel voorkomende valkuilen (Petriglieri, 2019):
- Het koppel richt zich uitsluitend op het praktische. Men gaat op zoek naar logistieke oplossingen, zoals bijvoorbeeld extra kinderopvang. Deze focus is begrijpelijk, maar het verlengt de strijd omdat de spanningen onopgelost blijven.
- Beslissingen worden in de eerste plaats op geld gebaseerd. Men richt zich op economisch gewin bij beslissingen over de loopbaan en zorg voor de kinderen. Dit betekent echter vaak dat beslissingen op gespannen voet komen te staan met andere waarden en verlangens van het koppel.
Welke beslissingen er ook genomen worden, zolang deze overeenstemmen met de waarden van het koppel en ze hun opties openlijk bespreken en er expliciet mee instemmen, kan men zich wel degelijk vervuld voelen in de loopbaan en relatie tegelijkertijd. Daarnaast is er ook een spillovereffect tussen werk en gezin. Negatieve ervaringen op het werk overdag worden bijvoorbeeld in verband gebracht met slechtere interacties binnen het gezin ’s avonds. Zowel conflicten als positieve ervaringen omtrent werk en gezin, hebben een invloed op de emotionele ervaringen van individuen. Daarbij blijkt wel dat positieve aspecten met betrekking tot de werkplek meer bijdragen tot een gevoel van evenwicht tussen werk en gezin, in vergelijking met negatieve aspecten die voor een onevenwicht zorgen (Lo Presti et al., 2020).