Als er één iets is wat me opvalt aan de grote aandacht voor ‘quiet quitting’ is het wel dat werk blijkbaar niemand onberoerd laat. Opmerkelijk, zoveel aandacht voor een term die viraal is gegaan via TikTok, maar – zo blijkt ook uit alle duidingen en getuigenissen – die eigenlijk helemaal niet helder is. Vooral niet of het nu iets is dat je als werknemer doet uit onvrede, “ik word toch niet gewaardeerd, zeker niet voor alles wat ik extra doe” of vanuit een positieve insteek: focus op de essentie van wat er toe doet in je job.
Toch straf, vind ik dan, dat het weinig reactie van werkgevers oproept. Quiet quitting? Liggen werkgevers er wakker van? “Als we al eens voldoende mensen zouden vinden… en het echte verloop wat konden tegengaan… aandacht voor quiet quitting, dat kunnen we er nu niet bijnemen…” want ja, u weet wel, die arbeidsmarkt ‘die in brand staat’, met een ‘war for talent’ als gevolg.
Beste werkgever, ik denk dat er heel goede redenen zijn om niet zozeer de term maar het fenomeen waarover het gaat eens verder onder de loep te nemen. Hoe zit het met de betrokkenheid in uw organisatie? Hoe verhouden mensen zich tot hun werk, op het spectrum van ‘totale onverschilligheid’ over ‘gezonde betrokkenheid’ tot ‘overcommitment’. Of ook: van bore-out tot burn-out? Heb je er een idee van? En wat dit betekent, voor de mensen zelf en voor je organisatie? En hoe komt het, als je daar eigenlijk geen idee van hebt? Geen tijd voor dialoog? De olifant in de kamer?
Het zou me erg benieuwen te weten op hoeveel werkplekken het debat in de media ook rond de lunchtafel wordt besproken – of op het wekelijkse Teams team moment. Of lopen werknemers, leidinggevenden en HR-managers op het werk behendig om die olifant heen?
